رئیسی ورود "اجتماعی" را انتخاب کند و از بستر اجتماعی و از دل مطالبات و نیازهای جامعه وارد گود انتخابات شود

در مطلب پیش، بعد از برشمردن برخی مزیت‌های عمدتا بالقوه رئیسی، متذکر شدم که مسئله اساسی در بالفعل شدن این مزیت‌ها، کیفیت سیاست‌ورزی اوست. اولین مسئله سیاست‌ورزانه رئیسی، انتخاب نوع ورود وی به انتخابات است. ورود رئیسی به انتخابات ریاست جمهوری با عنوان منتخب سازوکار جمنا و هر مجموعه سیاسی دیگر، یک ورود سیاسی است که اولا دامنه ارتباط وی با جامعه را تا اندازه زیادی محدود - حداکثر به هواداران آن مجموعه‌ها - می‌کند و ثانیا پایگاه رأی وی را فریز و غیرقابل گسترش می‌نماید و ثالثا هزینه‌ها و محدودیت آن مجموعه‌های سیاسی را بر وی تحمیل می‌کند و وی را مجبور به پاسخگویی درباره آنها خواهد کرد و رابعا نیز امتیاز تازگی و مصرف نشدگی فردی مثل جناب رئیسی را نیز از وی سلب می‌کند.

درحالیکه منتخب انتخابات ریاست جمهوری چیزی حدود بیست میلیون رأی می‌خواهد و این میزان رأی نیازمند قبول و ایجاد تعلق در طیف‌های وسیعی از جامعه است که در چارچوب تنگ سیاست و مجموعه های سیاسی نمی‌گنجد. تجربه ائتلاف ۱+۲ در انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۲، خصوصا برای قالیباف از همین منظر آسیب‌زا بود و با تعریف سیاسی وی در یک دامنه مشخص، امکان گسترش پایگاه اجتماعی را از او سلب کرد.

جناب رئیسی لازم است که ورود «اجتماعی» را انتخاب کند و در این ورود از بستر اجتماعی و از دل مطالبات و نیازهای جامعه وارد گود انتخابات شود و سپس پذیرای حمایت مجموعه‌های سیاسی گردد. تجربه موفق ورود اجتماعی خاتمی در دوم خرداد ۷۶، احمدی نژاد در سال ۸۴ و نیز روحانی در سال ۹۲، با اینکه هر سه دارای بستگی‌های تشکیلاتی و حزبی نیز بودند، انتخاب این رویکرد را تقویت می‌کند.

این مسئله «تقدم ورود اجتماعی» به «ورود سیاسی»، سبب می‌شود که گروه‌های اجتماعی و گروههای سیاسی با رویکرد و منظر متفاوت، یکدیگر را مزاحم هم نبینند و حس انفعال در حمایت از جناب رئیسی و نیز دعوای مصادره به مطلوب کردن وی پیش نیاید.

البته این توصیه مخصوص جناب رئیسی نیست بلکه شامل همه افرادی است که دارای ظرفیت و ما به ازای اجتماعی برای رقابت با روحانی هستند (قالیباف یا فتاح و...) و قصد کاندیداتوری در انتخابات ریاست جمهوری را دارند.