کارگردان تئاتر:

بدون حمایت، تئاتر معلولان نابود می‌شود

کدخبر: 2120128

یکسری از افراد سودجو، با سوءاستفاده از بچه های معلول، ما را وارد حاشيه می‌کنند.

حسین رحیمی، کارگردان تئاتر در گفتگو با خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در خصوص شیوه کاری خود با هنرمندان معلول «پاپیون» در تولید نمایش گفت: من 15 سال است که با بچه هایی که دچار نقص «جسمی، ذهنی-حرکتی» هستند و در جامعه به آن ها بچه های معلول گفته می شود، کار می کنم ولی تا به حال افتخار این را نداشتم که با بچه های نابینا کار کنم.

وی درباره هدف خود از تولید نمایش با هنرمندان معلول اظهار کرد: ما هدفمان این بوده است که این عزیزان توسط تئاتر به جامعه و زندگی اجتماعی بازگردند و با قدرتی که من در تئاتر و در راس آن در شخصیت پردازی و ایفا نقش دیدم، احساس می کنم یک درمان صد درصدی و قطعی و بدون دارو برای این عزیزان است و به بچه ها کمک می کند که از نقش خود كه جزو گروه معلولان در جامعه هستند، فاصله گرفته و شخصیت های جدیدی را تجربه کنند و خودشان را در یک شخصیت جدید آزمایش کنند. وقتی این هنرمندان معلول خوب بازی می کنند، ما می فهمیم که در جامعه هم می توانند نقش و وظیفه خود را به درستی ایفا کنند.

رحیمی درمورد حمایت مسئولان و نهاد های مربوطه از این سبک نمایش تصریح کرد: من واقعا نمی دانم که در این باره چه بگویم ولی تنها حرفی که می توانم بگویم این است که؛ به جز آقای عبداللهی معاون اجتماعی شهرداری تهران و خانم زمانی مدیر سلامت شهرداری تهران حمایت خاصی از گروه نشده است. حمایت نکردن مراکز و سازمان های ذی ربط همچون بهزیستی و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای این کار، باعث می شود یکسری از افراد سودجو پیرامون گروه من را بگیرند و از بچه های معلول و اسم آن ها سواستفاده کرده و ما را چالشی وارد حاشیه می کنند. متاسفانه ما ساز و کاری در فرهنگ و هنر نداریم و هیچ وقت به این مسئله فکر نشده است.

کارگردان تئاتر افزود: اگر روزی به این نتیجه رسیدیم که تئاتر می تواند مددرسان جامعه پزشکی، روانشناسی و شهرداری بشود، باید چطور حمایت کنیم و چه سازوکارهایی داشته باشیم؟! چرا باوجود اینکه ما آنقدر اجراهای افتخارآمیز داشتیم و هنرمندان و منتقدان ما را حمایت کردند، از سوی دولت حمایتی به ما نمی شود؟! از نظر من، علت این مسائل این است که؛ ما سازمان و انجمن خاصی نداریم، ساز و کاری برای سازماندهی و مرکز خاصی برای حمایت نداریم. حتی بهزیستی هم با وجود تمام افتخاراتی که تیم تئاتر ما کسب کرد، ما را از حمایت كاملا به حق ما محروم كرد.

وی ادامه داد: کار بعدی ما، نمایش «رومئو ژولیت شکسپیر» و یک اثر دیگر به نام «طها» است که پس از یک سفر طولانی به اروپا و گذراندن چند کارگاه در آن جا، این آثار را در ایران بر صحنه می برم.

این کارگردان در خصوص انتخاب بازیگران آثار خود بیان کرد: بازیگران بر اثر نیاز کار و میزان هوش مورد نظر کار انتخاب می شوند. بازیگران ما الان به جایگاهی رسیده اند که براساس تمرین ها و اجراهای مختلف، به راحتی بتوانند بیش از یک ساعت بدون هیچ کمکی، دیالوگ هایشان را بگویند و راحت بازی کرده و نقش آفرینی کنند. بازیگران، برخی اوقات بر اساس توانایی در بازی، میزان هوش، جشنواره ای که قرار است برویم و بر اساس نیاز متن، انتخاب می شوند.

رحیمی در پایان درخواست خود از مسئولان مرکز هنرهای نمایشی تصریح کرد: من خیلی دوست داشتم که اتفاقی در کشور می افتاد که شرایط این بچه های معلول را تغییر بدهد. من حتی یک طرحی هم ارائه دادم که با آن موافقت نشد. چراکه؛ آدم بزرگی نبودم و کسی از اهالی بزرگ کشور، «یعنی کسانی که اسم و رسم دارند» و دریافتی های نجومی دارند، حمایتم نکرد. اگر این اتفاق می افتد، من بزرگترین انجمن معلولان را سازماندهی می کردم و اتفاقات مثبتی برای تمام معلولان رخ می داد.

وی در پایان گفت: امیدوارم که حتی الامکان به امید خدا کسانی پیدا بشوند که قدرت درک این مسئله داشته باشند که اگر ما مرکز بین المللی برای این بچه ها درست کنیم، وضع آن ها تغییر پیدا می کند. حداقل در ایران این اتفاق رقم بخورد چراکه معتقدم؛ بچه های معلول حرف و هدفشان مشترک است و نشان دادن توانایی های آن ها و اینکه می گویند، زندگی هنوز ادامه دارد وبرای زندگی کردن نیاز به هیچ کمکی ندارند و ما خودمان به هم کمک می کنیم تا بعنوان یک آدم اجتماعی شناخته باشیم، بسیار اهمیت دارد.

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان

مسئولیت صحت اخبار ارائه شده به عهده منبع خبر بوده و این رسانه صرفاً رسالت اطلاع‌رسانی خود را در این رابطه انجام می‌دهد.

ارسال نظر: