واقع گرایی تماشاچی را در سالن تئاتر نگه می دارد/اهمیت بیان هنرمند در موفقیت نمایش

به گزارش خبرنگار تئاتر فارس، پرویز تأییدی، استاد پیشکسوت تئاتر، به تماشای نمایش «گالیله» اثر «علی پویان» نشست.

وی پس از تماشای نمایش در گفت وگو با خبرگزاری فارس، ضمن ابراز خرسندی از تماشای این اثر، با اشاره به این امر که اجرای نمایشنامه ای از برشت که مدت زمانی طولانی اجازۀ اجرا نداشته است و اجرای این اثر برای او جالب و جذاب بوده است، گفت: اندکی بعد نمایش عروسی خورده بورژووا های برتولت برشت را ترجمه کردم و بر همین اساس، سایت تیوال از من گفتگویی گرفت و این ترجمه از من در ترجمۀ کتاب دورینس اثر کنستانتین سرگویچ استانیسلاویسکی منتشر شد.

وی در ادامه، با اشاره به این امر که اجرای روخوانی و دورخوانی این نمایش بسیار مورد توجه مخاطبان قرار گرفت و توانست موفق عمل کند، افزود: امروز در میان تمام نمایشنامه هایی که من از کسانی می بینم که اکثراً فارغ التحصیلان رشتۀ تئاتر هستند، مشاهده می شود که این افراد علاقه مند هستند تا نمایش ها و ساخته های خود را به سمت نوگرائی و نئورئالیستی بکشانند و در این میان از رئالیسم دور می شوند. واقع گرایی تماشاچی را در سالن نگاه می دارد این استاد پیشکسوت تئاتر در بخشی دیگر ، با تأکید بر این مفهوم که امروز، رئالیسم و واقع گرایی در تئاتر است که تماشاچی را در سالن برای تماشای یک اثر نمایشی نگاه می دارد، ادامه داد: بازی و بیان رئالیستی از جملۀ ویژگی های مهمی است که مخاطب را در سالن نگاه می دارد و زمانی که می بینیم یک بازیگر، نقش «گالیله» را در قالب رئالیسم بازی می کند، باید او را باور کنیم و این دقیقاً همان حرفی است که استانیسلاویسکی می زند.

تأییدی با اذعان به این امر که در ایفای نقش های رئالیستی حتماً می بایست بازیگری وجود داشته باشد که بتواند تماشاچی را اقناع کند، اظهار داشت: نظر به این که بازیگران نمایش «گالیله» بازیگرانی جوان هستند که احتمالاً سن و سال زیادی ندارند، اظهار داشت: بازیگران این اثر نقش های خود را به خوبی ایفا کردند و آن چه که به وضوح مشخص می شد این بود که یک کارگردان، به صورت تمام و کمال روی بیان این افراد، که یک مسئلۀ بسیار مهم در تئاتر است تمرکز و پرداخت کرده است.

وی بیان هنرپیشه را یکی از مهم ترین مسائل موجود بر روی صحنۀ تئاتر دانسته و با تأکید بر این امر که بیان هنرپیشه های این اثر برای او بسیار درخور توجه بوده است، تصریح کرد: من اجرای از یک نمایشنامۀ معروف نئورئالیستی جهانی را دیدم و در بعضی صحنه های آن تعجب کردم و اصلاً برایم باور پذیر نبود.

این پیشکسوت هنر نمایش، با اشاره به این امر که اگر این اثر بد اجرا می شد، بسیاری از افراد از این موضع بدشان نمی آمد، یادآوری کرد: کارگردان این اثر تلاش کرده است تا اثری فرامرزی و جهانی را ارج گزاری کند و اثری قابل قبول، قابل باور و در چهارچوب تئاتر رئالیستی و نظرات استانیسلاویسکی در حوزۀ بازی بازیگران را روی صحنه ببرد.

تأییدی، اجرای «گالیله» را اجرایی خوب دانست که پس از مدت ها به نظاره نشسته است، گفت: با این که در این روزها از تماشای بسیاری از نمایشنامه ها خسته می شدم، از دیدن این اثر بسیار لذت بردم و این اتفاق زمانی وجهۀ خود را بیشتر نشان می داد که مثلاً نمایش «ویلیام شکسپیر» به نمایشی دیگر تبدیل شده بود و در برخی از موارد، مدرنیته، جای خود را به رئالیسم داده بود. وی با اشاره به این که پیش تر در کشور آلمان، اجرایی از نمایشنامۀ «گالیله» را با زبان اصلی خود نمایشنامه دیده است و پس از تماشای اثر پویان، آن اجرا را با اجرای این کارگردان ایرانی مقایسه کرده است، افزود: زمانی که این اثر را با اجرای اروپا مقایسه کردم به این نتیجه رسیدم که کارگردان این اثر، نمایشی بسیار موفق را به روی صحنه برده است که حتی در بازی بازیگران با هنرپیشه هایی که این اثر را در اروپا به اجرا گذاشتند، تفاوتی ندارد.

این مترجم متون نمایشی، با اشاره به این که این نمایشنامه و نمایشنامه های اثر «برتولت برشت» در کشور ایتالیا طرفداران بسیار زیادی دارد، ادامه داد: من تنها در آلمان اجراهایی از برشت را دیده ام، حال آن که اعتقاد دارم این اجرا، اجرایی موفق بود که می توان آن را به عنوان یک پرش در تئاتر امروز ایران محسوب کرد.

تأییدی ضمن ابراز خرسندی از این امر که جوانان امروز رو به مطالعۀ نوگرایی آورده اند و به این حوزه علاقه مند می شود و علاقۀ آنان در این حوزه، روز به روز بیشتر می شود، اظهار داشت: برخی از نویسندگان جوانان آثاری را می نویسند و روی آن می نویسند اثری اثر شکسپیر یا برشت در صورتی که این متن را خودشان نوشته اند و تطابق دادن این متون با متون اصلی، نشان از پیشرفت جوانان ایران در حوزۀ نگارش نمایشنامه است.

وی با اشاره به این که آداپتاسیون در هنر نگارش متون نمایشی، به این معناست که نگارنده آن را به شکل جامع درآورد، تصریح کرد: در نمایش «اوفلیا» اثر «ویلیام شکسپیر» دیده می شد که یک خانم از ابتدا تا انتهای اثر، در یک تابوت خوابیده است و تنها در پایان نمایش برای مخاطب مشخص می شد که این فرد «اوفلیا» است و این همان «اوفلیای شکسپیر» است که منولوگ های بسیار زیبائی را در متن خود برای گفتن و ارائه به مخاطب هنر نمایش دارد.

این پیشکسوت تئاتر، ضمن ابراز خرسندی از این امر که اثری فاخر از شکسپیر در اجرای این نمایش، از اول تا به آخر تبدیل به یک هنرپیشۀ مرده شده بود، یادآور شد: دو بازیگری در این صحنه، نقش سگ ها را بازی می کردند، بازی خوب و درخشانی از خود ارائه کردند و این دو بازیگرانی بودند که نقش دو سگ را بازی می کردند، در حالی که این شخصیت ها در نمایشنامه نیستند و خود کارگردان آن ها را به این اثر اضافه کرده است.

انتهای پیام/

منبع: فارس

مسئولیت صحت اخبار ارائه شده به عهده منبع خبر بوده و این رسانه صرفاً رسالت اطلاع‌رسانی خود را در این رابطه انجام می‌دهد.