سروده‌هایی در شکوه حضرت زهرا(س): «ای مادرِ پدر، غرض از روشنا تویی»

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، یشینه شعر فاطمی برخلاف برخی از گونه های دیگر شعر آیینی در ادب فارسی شناخته شده نیست؛ گویی این گونه شعری تحت الشعاع دیگر شاخه های شعر آیینی قرار گرفته است. در دوران معاصر به ویژه پس از پیروزی انقلاب اسلامی، شعر فاطمی با برپایی مجالس عزای حضرت زهرا(س)، جان بیشتری گرفته است؛ به طوری که طی سال های اخیر هم سروده های ارزشمندی از نظر کیفی در این رابطه منتشر شده است.

در روزهای اخیر همزمان با شروع ایام فاطمیه، تعدادی از شاعران کشور با انتشار مطالبی تازه ترین سروده های خود را به بانوی دو عالم تقدیم کردند که بخشی از آن منتشر می شود:

محمد سهرابی:

وقتی بگو بخند تو در خانه جا نشد لفظ بیا ببند به زخمت روا نشد

صبح دراز تو سر مغرب شدن نداشت مویت سفید گشت و رفیق حنا نشد

قدری غذا بخور جگرم ریش ریش شد شاید که ماندی و سفرت از قضا نشد

در خانه روسری به سرت قاتل من است قتل کسی به پارچه ای نخ نما نشد

قحط طبیب شرم علی را مضاف کرد قحطی چنین پر آب عیان هیچ جا نشد

جان خودم قسم که همین چند روز پیش گفتم که کج کنم سر این میخ را نشد

پهلوی و روی موی و وضوی جبیره ات چون من بساط قتل کسی رو به را نشد ...

***

سیدحمیدرضا برقعی:

زنی از خاک، از خورشید، از دریا، قدیمی تر زنی از هاجر و آسیه و حوا قدیمی تر زنی از خویشتن حتی، از أعطینا، قدیمی تر زنی از نیّت پیدایِش دنیا، قدیمی تر

که قبل از قصۀ «قالوا بلی» این زن بلی گفته ست نخستین زن که با پروردگارش یا علی گفته ست

ملائک در طواف چادرش، پروانه پروانه به سوی جانمازش می رود سلانه سلانه شبی در عرش از تسبیح او افتاد یک دانه از آن دانه بهشت آغاز شد، ریحانه ریحانه

نشاند آن دانه را در آسمان با گریه آبش داد زمین خاکستری بود، اشک او رنگ و لعابش داد

چه بنویسم از آن بی ابتدا، بی انتها، زهرا ازل زهرا، ابد زهرا، قدر زهرا، قضا زهرا شگفتا فاطمه! یا للعجب! واحیرتا! زهرا چه می فهمم من از زهرا و ما أدراک ما زهرا!

مرا در سایۀ خود بُرد و جوهر ریخت در شعرم رفوی چادرش مضمون دیگر ریخت در شعرم

مدام او وصله می زد، وصلۀ دیگر بر آن چادر که جبرائیل می بندد دخیل پر بر آن چادر ستون آسمان ها می گذارد سر بر آن چادر تیمّم می کند هر روز پیغمبر بر آن چادر

همان چادر که مأوای علی در کوچه ها بوده است کمی از گرد و خاکش رستخیز کربلا بوده است

غمی در جان زهرا می شود تکرار در تکرار صدای گریه می آید به گوشش از در و دیوار تمام آسمان ها می شود روی سرش آوار که دارد در وجودش روضه می خواند کسی انگار

برایش روضه می خواند صدایی در دل باران که یا أماه! أنا المظلوم، أنا المقتول، أنا العطشان

خدا را ناگهان در جلوه ای دیگر نشان دادند که خوبِ آفرینش را به زهرا ارمغان دادند صدای کودکش آمد، تمام عرش جان دادند ملائک یک به یک گهوارۀ او را تکان دادند

صدای گریه آمد، مادرم می سوخت در باران برای کودک خود پیرُهن می دوخت در باران

وصیت کرد مادر، آسمان بی وقفه می بارید حسینم هر کجا خُفته، قدم آرام بردارید! تن او را به دست ابری از آغوش بسپارید جهان تشنه است، بالای سر او آب بگذارید

زمان رفتنش فرمود: می بخشید مادر را کفن هایم یکی کم بود، می بخشید مادر را

بمیرم بسته می شد آن نگاه آهسته آهسته به چشم ما جهان می شد سیاه آهسته آهسته صدای روضه می افتد به راه آهسته آهسته زنی آمد به سوی قتلگاه آهسته آهسته

بُنَّیَ تشنه ای مادر برایت آب آورده...

***

قربان ولیئی:

آفرید از گل و آیینه و لبخند تو را سپس از عطرِ نفس های خود آکند تو را

مصحفِ رازی و در صبحِ نخستینِ جهان بر افق با قلمِ نور نوشتند تو را

بشر و این همه آیینگی و شفّافی؟ از چه خاکی مگر ای پاک، سرشتند تو را؟

گسترش یافت، افق تا افق، آن زیبایی وقتی ای آینه ی حُسن! شکستند تو را

آسمان هرچه بلا بود نثارِ تو نمود دید با این همه، دریادل و خرسند تو را

یازده سرخ گل و سبزیِ هستی از توست گر فدک نیست، درختان همه هستند تو را

همه او هستی و لال است زبانم، لال است می ستاید به زبانِ تو خداوند تو را

***

عبدالرحیم سعیدی راد:

برخیز و روشن کن چراغ آسمان را بیدار کن با مهربانی باغبان را

آهسته گلهای وجودت را صدا کن از خواب نازک لاله هایت را جدا کن

آنگاه مهر مادری ات را نشان ده گهواره گلپونه خود را تکان ده

حالا ولی ای مادر گلهای پرپر از گوشه خانه کمی گندم بیاور

دل را به صاحبخانه دلدار بسپار از چاه دلتنگی کمی هم آب بردار

یکبار دیگر همتی کن از دل و جان دستاس را با پاره های دل بچرخان

وقتی تنور عاشقی دارد زبانه نانی مهیا کن برای اهل خانه

عالم به قربان تو و کاشانه تو پایان ندارد کارهای خانه تو

همراه کن با خود یکی از یارها را تقسیم کن با «فضه» حجم کارها را

بانوی صبر و سادگی و استقامت پل بسته ای بین نبوت تا امامت!

هرگز نکردی شکوه ای از درد بازو هرگز نگفتی با علی از زخم پهلو

در سینه خود شوق بی مانند داری از در که می آید علی(ع) لبخند داری

ای مخزن الاسرار! ای آیینه راز کم کم بیا آن سفره دل را بیانداز

بر سفره مهرت برای شام حیدر نان و نمک را با کمی خرما بیاور

اینک صدای در می آید؛ از دل و جان تقسیم کن افطار خود را با گدایان

ای آنکه اشکت چون اناری دانه دانه شرح دعایت از کران تا بیکرانه

هر چند خسته، نیمه های شب بپا خیز در جان هستی شورشی دیگر برانگیز

پروردگار آسمانها را صدا کن آهسته آهسته به زیر لب دعا کن

گل های خودرو، تشنه و بی ادعایند همسایه ها محتاج دستان دعایند

غرق تلاطم مثل امواجند مردم قدری دعا کن سخت محتاجند مردم

منبع: تسنیم

مسئولیت صحت اخبار ارائه شده به عهده منبع خبر بوده و این رسانه صرفاً رسالت اطلاع‌رسانی خود را در این رابطه انجام می‌دهد.