لذت ضیافت افطار در کنار مردمان مهربان جنوب شهری

به گزارش خبرنگار حوزه رفاه و تعاون گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان؛ مهیا کردن بساط افطاری ساده برای مهمانان روزه دار خدا در ماه مبارک رمضان ، همواره مورد تاکید و سنتی پسندیده و دلنشین است که شاید بتوان گفت: یکی از برکات قابل لمسش نزدیک شدن قلب انسان ها به یکدیگر است.

در آخرین روز های ماه مهمانی خدا، عده ای سفره های مهر خود را در میان حیات خانه هایی پهن می کنند که واسطه لبخند و کنار هم بودن اهالی آن شوند.

سفره های افطاری ساده و بی تکلفی که میزبانانش را محبان و دوستداران اهل بیت(ع) تشکیل داده و مهمانانش مردمانی زلال و بی آلایش هستند که به قول معروف چرخ زندگی شان این روز ها به خوبی نمی چرخد.

ظاهر زندگی شان ساده و بی آلایش است و طعم فقر و نداری را خوب چشیده اند، اما دم افطار که می شود، اگر مهمان روزه داری از راه برسد، لقمه های مهربانی سفره خود را به مهمانان ماه مبارک تعارف کرده و او را به رسم دیرینه مهمان نوازی ایرانیان مهمان می کنند.

شاید باورتان نشود، اما در همین کوچه پس کوچه های شهر تهران خانه هایی وجود دارد که ساکنان آن به معنای واقعی صورت خود را با سیلی سرخ می کنند و آبرومندانه، آرام و بی صدا با درد های کوچک و بزرگی که دارند روزگار می گذرانند.

جمعی از خیران و نیکوکاران شهر تهران، شامگاه بیست و هشتم ماه مبارک رمضان، تعدادی از اهالی محله امامزاده یحیی(ع) را مهمان سفره افطار کردند.

دو سه ساعتی به غروب آفتاب مانده بود که به خانه ای در نزدیکی امامزاده رسیدیم و بنا بود که بساط افطاری ساده را با همراهی چند تن از دوستانی که همیشه دلشان برای دورهمی های ساده پایین شهری می تپد، در کنار مردمان دوست داشتنی یکی از محله های قدیمی پایتخت به پا کنیم.

حوض فیروزه ای کوچکی وسط حیات خانه قرار داشت و فضای خانه را حدود سی و چند اتاق کوچک و بزرگ در بر گرفته بود و بر چهارچوب در هر خانه تقریبا یکی از اعضا ایستاده بود که ببیند چه خبر است.

تعدادی از اتاق ها در زیرزمین و تعدادی دیگر هم در طبقات اول تا سوم واقع شده بودند. با همان نگاه اول، تماشای آن خانه آدم را به یاد خانه های سبک سریال پدرسالار می انداخت و با این تفاوت که اینجا دیگر از ثروت و مکنت بی حد و حساب پدرسالار و دست های پدرانه اش خبری نبود.

اهالی خانه می گفتند که کمتر پیش می آید که ما دور هم جمع شویم و ساعاتی را با هم سپری کنیم.

چند بچه قد و نیم قد در حیاط خانه بازی می کردند و البته طعم شیرین آب بازی آن ها همه اهالی را نیز دلتنگ روز های کودکی کرده بود.

فرش هایی با طرح قدیمی و زرشکی رنگ در کوتاه ترین زمان در حیاط خانه پهن شد و تعداد زیادی از اهالی هم به یاری افرادی آمدند که با جان و دل بساط افطار مهمانان ماه خدا را تدارک دیده بودند.

سفره ها پهن شد و پس از آن سفره های ساده افطاری که آش، هندوانه و خرما در جای جای آن گذاشته می شد، کم کم نمای دلنشین دیگری به حوض فیروزه ای خانه بخشیدند و صدای خنده های اهالی از خوشحالی و رضایت دورهم بودنشان در لابه لای خشت خشت خانه پیچید.

صوت اذان با صدای موذن زاده اردبیلی در حیاط خانه پیچید و اهالی یکی پس از دیگری دور سفره های افطار جمع شدند و خدا هم از آسمان به تماشای همدلی این جمع نشسته بود.

رمضان ماه مهمانی خدا، ماه دستگیری و یاد کردن از بندگانی است که این روز ها بی تفاوتی عده ای آن ها را به گوشه تنهایی کشانده است و درد های کوچک و بزرگشان را به مرهمی جز نگاه آرام بخش خدا نمی سپارند.

امشب صدای لبخند خدا در کوچه پس کوچه های یکی از محله های قدیمی تهران به گوش می رسید و ملائک آخرین شب های ماه مبارک رمضان امسال را با صدای خنده و شادمانی مردمانی به زلالی آب ثبت کردند.

گزارش از فرزانه فراهانی

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان

مسئولیت صحت اخبار ارائه شده به عهده منبع خبر بوده و این رسانه صرفاً رسالت اطلاع‌رسانی خود را در این رابطه انجام می‌دهد.