سوغاتی سقوط

نگاهی به روند نزولی ۱۰ ساله ورزش ایران در آسیا

کدخبر: 2257191

بزرگ‌ترین کاروان تاریخ ورزش بعد از انقلاب و دومین کاروان پرجمعیت ایران در تاریخ برگزاری بازی‌های آسیایی، از ۲۴‌مردادماه تا عصر روز دهم شهریورماه، روزهای تلخ و شیرینی را برای ورزش و ورزش‌دوستان کشورمان در کشور اندونزی به ارمغان آورد، اما نتیجه نهایی، تداوم روند نزولی در رده‌بندی مدال‌ها بود.

نسیم آنلاین:‌ کاروان اعزامی کشورمان که در دو شهر جاکارتا و پالمبانگ به مصاف حریفان آسیایی خود رفتند، در برخی رشته‌های انفرادی و تیمی بسیار خوش درخشیدند و تاریخ‌سازی کردند اما در بعضی از رشته‌ها به خاطر مشکلات مدیریتی و فنی، عملکردی ضعیف را از خود برجای گذاشتند.

در مجموع کاروان ایران در این دوره از رقابت‌ها هرچند 20‌طلا، 20‌نقره و 22‌برنز به‌دست آورد اما در مجموع بعد از کشورهای چین، ژاپن، کره‌جنوبی، اندونزی و ازبکستان در رده ششم آسیا ایستاد تا از نظر ارزش مدالی و جایگاه، نسبت به دوره گذشته یک پله و نسبت به دو دوره پیش، دو پله سقوط کند، آن‌هم درحالی‌که تعقیب‌کننده خطرناکی به نام چین‌تایپه داشت. شکستی که قطعاً به نام و کام مدیران نشسته برکرسی‌های مهم ورزش در خیابان سئول نوشته می‌شود.

دلیل اصلی تداوم روند نزولی کاروان ایران در جدول رده‌بندی، به عملکرد ضعیف مدیران برخی از فدراسیون‌ها بازمی‌گردد که با مدیریت آرای مجامع انتخاباتی پست گرفته یا برمسند خود باقی ماندند و یا مدیران بازنشسته‌ای که حفظ جایگاه خود را برتر از هرچیزی دانسته و می‌دانند؛ حتی موفقیت یک رشته مدال‌آور.

نداشتن کرسی و افراد تأثیرگذار در بخش‌های تصمیم‌گیرنده مهم بین‌المللی از جمله، شورای المپیک آسیا و کمیته‌های مهم فدراسیون‌های جهانی، دیگر علت ناکامی برخی رشته‌های انفرادی و تیمی ایران بود؛ اتفاقی که باعث شد حق ورزشکاران ایران به راحتی هرچه تمام‌تر خورده شود.

بخش دیگر این افت محسوس، به ورزشکارانی باز می‌گردد که عملکرد ضعیف‌شان، کاروان ایران را از کسب مدال‌های ارزشمند دیگری محروم کرد؛ هرچند می‌توان ناکامی این ورزشکاران را هم با ضعف‌های فنی و مدیریتی حاکم بر ورزش، کمیته ملی المپیک و فدراسیون‌های ورزشی مرتبط دانست.

بهانه‌ای به نام پنجاک سیلات

کاروان ورزش ایران تا پایان روز پنجم مسابقات، در رتبه چهارم ایستاده بود و رقابتی نزدیک با کره‌جنوبی داشت اما برگزاری مسابقات «پنجاک سیلات» که مختص کشور میزبان بود، باعث شد اندونزی با کسب 14‌مدال طلا، به رده چهارم صعود کند.

بعد از این اتفاق تلخ، آقای صالحی‌امیری، رییس کمیته ملی المپیک با بیان این جمله که «مدال‌های اندونزی در پنجاک سیلات، هدیه شورای المپیک آسیا به مقامات سیاسی میزبان بود؛ اقدامی غیر عقلانی و حق‌کشی»، از اعتراض ایران به شورای المپیک آسیا خبر داد. همچنین آقای مسعود سلطانی‌فر، وزیر ورزش و جوانان هم از این رشته ورزشی با عنوان «مزرعه طلا» برای اندونزی در بازی‌های آسیایی نام برد.

اینکه مدیران ورزش کشور به‌جای رسیدگی منطقی با این مشکل و برخورد منطقی با مسببان، از جملات تاریخ مصرف‌گذشته‌ای همچون «نگذاشتند، موفق شویم» یا «حق‌خوری ایران در مجامع بین‌المللی ورزشی» استفاده کردند که بیشتر مصرف داخلی دارد، نشان‌دهنده ضعف آنها در پیش‌بینی و بررسی واقعیت‌های حاکم در مسابقات مهم بین‌المللی است. آقایان سلطانی‌فر و صالحی‌امیری، به‌جای انتقاد از شورای المپیک آسیا و کشور میزبان، بهتر نیست از سرپرست کاروان، مسوولان کمیته از جمله دبیر آن و مشاوران فنی و رسانه‌ای خود بازخواست کنند که چرا زودتر خصوصاً از یکسال پیش که از این مسأله اطلاع داشتند، به توزیع 16‌طلا در این رشته اعتراض نکردند.

همچنین اگر به رشته پنجاک سیلات اعتراض داشتند، چرا ایران نیز در این رشته نماینده داشت؛ نمایندگانی که معلوم نیست برچه اساسی، در کدام مسابقه انتخابی و زیر نظر کدام داوران و ناظران انتخاب و به مسابقات اعزام شدند؟

البته در دیداری که چندی پیش مسوولان ورزش کشور با شیخ احمد، در تهران داشتند، این مسأله مطرح شد اما رییس شورای المپیک آسیا برگزاری این رشته را حق میزبان برشمرد و خطاب به مقامات ایرانی اعلام کرد اگر روزی شما هم میزبان مسابقات شدید، می‌توانید از چنین امتیازی استفاده کنید. در این بین اما پرسش دیگری هم مطرح می‌شود که چرا ازبکستان توانست در روز پایانی، جایگاه ایران را تصاحب کند و چین تایپه هم فاصله اندکی با کاروان ورزش کشورمان داشت؛ آیا آنها هم به‌واسطه یک رشته خاص، به چنین افتخاراتی دست یافتند.

وعده‌های توخالیِ مدیرانِ ناکام

بعد از ناکامی ورزش ایران و برخی رشته‌های ورزشی، شنیدن وعده‌های توخالی برخی از مدیرانی است که تنها «شعار دادن» را خوب بلد هستند، بسیار تلخ‌تر از شکست‌های ورزشکاران است.

این مدیران که ماه‌ها پیش از اعزام تیم‌های تحت امرشان به بازی‌های آسیایی، بسیار خوب حرف می‌زنند و وعده طلا و افتخارآفرینی می‌دادند، امروز که در میدان رقابت، دست‌هایشان خالی مانده، به جای نوشتن دو خط استعفا، دنبال توجیه ناکامی رشته تحت امر خود هستند.

یکی از این مدیران، ثوری رییس فدراسیون بوکس است که قبل از اعزام جمله «بوکس بدون مدال برنمی‌گردد» را بیان کرده بود اما برای نخستین‌بار در تاریخ، بوکسورهای ایران در بازی‌های آسیایی حتی یک مدال برنز هم نگرفتند؛ مدیری که حتی برای انگلیسی صحبت کردن با رییس فدراسیون جهانی، با مشکل روبه‌رو شد...

دوچرخه‌سواری هم دستانش از کسب یکی از 72‌مدال توزیع شده، کوتاه ماند، رشته‌ای که در بدترین شرایط هم بدون مدال این رقابت‌ها را ترک نمی‌کرد؛ آن‌هم درشرایطی که آقای خسرو قمری، رییس فدراسیون دوچرخه‌سواری، قبل از اعزام تیمش به جاکارتا با صراحت اعلام کرد که رکاب‌زنان حداقل پنج مدال کسب می‌کنند ولی پاره شدن زنجیر چرخ فرانک پرتو آذرماه و مشکلات دیگر را با خود به ایران آورد. اسکواش حتی به نیمه‌نهایی هم نرسید اما سلیمانی رییس این فدراسیون جمله «در کسب مدال ناامید نیستیم» را به‌کار برده بود و دستان قایقرانان هم به طلا نرسید درحالی‌که غلامرضا امینی، رییس این فدراسیون هم صراحتاً از کسب حداقل ۲‌طلا توسط پاروزنان ایران سخت گفته بود.

بزرگ‌ترین افتضاح هم در فدراسیون تیروکمان رخ داد که شعبانی‌بهار هدف اصلی اعزام ورزشکاران این رشته به جاکارتا را کسب مدال عنوان کرده بود اما از 14 نفر اعزامی، تنها یک برنز به‌دست آمد؛ آنهم در رشته‌ای که قهرمانان جهان زیادی نفراتش را تشکیل داده بودند.

البته در وزنه‌برداری و تکواندو هم که مدال‌های ارزشمندی به‌دست آمد، حذف کیانوش رستمی قهرمان المپیک که بدون مربی راهی این رقابت‌ها شد و مهدی خدابخشی قهرمان جهان که در دور نخست حذف شد، جای تحقیق و بررسی بیشتری دارد؛ خصوصاً اینکه آقای علی مرادی، رییس فدراسیون وزنه‌برداری پیش از اعزام تیمش به جاکارتا اعلام کرده بود که اگر کیانوش مدال نگیرد؛ استعفا می‌دهد... آقایان احسان حدادی و حسین کیهانی هم با افتخارآفرینی بزرگ خود در این رویداد مهم، ناکامی‌های دوومیدانی را پوشش دادند، سوءمدیریت‌هایی که نباید به خاطر این مدال‌ها، نادیده گرفته شود.

فرصت برکناری را از دست ندهید

بانوان ایران با کسب ۱۷‌مدال طلا، نقره و برنز رکوردشکنی کردند، نوشاد عالمیان کاری کرد کارستان و بعد از 52‌سال در رشته تنیس روی میز مدال گرفت و واترپلوی ایران نیز با شکست دادن تیم قدرتمند چین، بعد از ۴۴‌سال در بازی‌های آسیایی به مدال برنز دست یافت.

این افتخارات، بخشی از موفقیت‌های شیرین مدال‌آوران ایران در بازی‌های آسیایی جاکارتا بود اما نباید سرپوشی برای فرار مدیران کارنابلد و ضعیف از پاسخگویی و برکناری باشد. کارنامه ناکام ورزش ایران در بازی‌های آسیایی یک نکته مهم را به مدیران ورزش و کمیته ملی المپیک و حتی نمایندگان مجلس ثابت کرد که زمان خداحافظی بسیاری از مدیران ورزشی و رؤسای فدراسیون‌ها فرا رسیده است.

در شرایط فعلی نیاز به تشکیل کمیته‌های تحقیق و بررسی نیست زیرا نتایج تشکیل این کمیته‌ها، تنها وقت خریدن برای ابقای مدیران کارنابلد است؛ امروز نیاز است که یک سونامی بزرگ در ورزش ایجاد شده و با برکناری‌های بزرگ در ورزش، فضا را برای ورود مدیران جوان و کاربلد فراهم کرد... پس لطفاً زمان را از دست ندهید تا تیم‌های‌مان با آمادگی بهتر و بیشتر در المپیک توکیو و بازی‌های آسیایی بعدی حضور پیدا کنند.

منبع صبح نو

ارسال نظر: