اشعار برگزیده شب پنجم محرم ۹۷
اشعار مداحی و مراثی ویژه عبدالله الحسن (ع) در این گزارش جمع آوری شده است.
به گزارش خبرنگار حوزه تکیه حسینی گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ شاعران آیینی کشورمان هر کدام به یاد عزای سالار شهیدان (ع) و یاران وفادارشان ابیاتی را سروده اند. شما می توانید اشعار ویژه عبدالله الحسن (ع) را به مناسبت شب پنجم محرم بخوانید.
شعر برگزیده «سید پوریا هاشمی» برای شب پنجم محرم ۹۷تا عزای شه لب تشنه عزای حسن است پس حسینیه ما صحن و سرای حسن است نهضت کرب و بلا تحت لوای حسن است گریه ی این دهه روزیش به پای حسن است کربلا آمده اند این دو به امضای حسن هرچه داریم به قربان پسر های حسن نوبت نوکری ساحت عبدالله است رحمت الله همان رحمت عبدالله است صحبتی هست اگر صحبت عبدالله است ذکر لب ها مددی حضرت عبدالله است یازده ساله، ولی حافظ قرآن است این به سکوتش منگر غرش طوفان است این کربلایی مدنی بوده از اول نسبش این حسن زاده حسین است فقط روی لبش در حرم عبد حسین است همیشه لقبش نوجوانی علی زنده شده از ادبش این چه شانیست که هنگام بیانش شده است جان ناموس خدا حافظ جانش شده است باز انگار حسن دست به دست زهراست تل شده کوچه و زهرای قبیله تنهاست بازهم حرف علی شد سر نامش دعواست ریسمان خنجر کند است و به مقتل غوغاست کوچه ی سنگی و گودال به هم پیوستند قنفذ و شمر در این فاجعه ها هم دستند روی تل بود دلش در وسط میدان بود به رویش گرچه نیاورد، ولی گریان بود عمه هم مثل خودش بی رمق و حیران بود همه سیراب و عمویش چقدر عطشان بود ناگهان دست کشید و سوی میدان آمد به سرش میزد و با ذکر عموجان آمد آمد و دید که غوغا شده دور پدرش یک نفر نیزه فرو کرده میان کمرش یک نفر هم زده بر صورت او با سپرش یک نفرهم زده با کهنه غلافی به سرش ولی الله تنش زیر لگد ها مانده نیزه بدقلقی در دهنش جا مانده حرمت خون خدا زیر سنان چال شد و زینت دوش نبی زینت گودال شد و آنقدر خون ز تنش رفت که بیحال شد و تن پاکش وسط هلهله پامال شد و یاعلی گفت و صدا را به گلویش انداخت خویش را گریه کنان روی عمویش انداخت دست خود را سپر بی کسی آقا کرد زیر لب با عموی تشنه لبش نجوا کرد پلک خون بسته خود را به چه زحمت وا کرد و خودش را بغل زخم عمویش جا کرد گفت: هرچند عمو زخمی و درهم شده ام باز صد شکر فدایی امامم شده ام
من یتیمم، ولی پدر دارم دست لطف عمو به سر دارم رفته میدان عمو و از دوریش دل خون و دو چشم تر دارم دست من را رها کن ای عمه به خدا نیت سفر دارم نگرانم نباش من مَردَم من کجا ترس از خطر دارم؟ در رگم خون فاتح جمل است نوه ی شیرم و جگر دارم میروم تا فدای او بشوم من برای عمو سپر دارم سمت میدان دوید، اما، آه… لشکر بی حیا و عبدالله دید در انتهای یک گودال گوییا رفته است عمو از حال آمد و بر سر عمو افتاد رجز عاشقانه ای سر داد این عموی من است، بی کس نیست می زنیدش، مگر گناهش چیست؟ برد پیش امام دستش را تیغ یک بی مرام دستش را… باز دستی شکست، یاالله روضه را برد جای دیگر، آه … مادری در مصاف یک نامرد دست مادر، غلاف یک نامرد
میخواستم به جای پدر یاورت شوم جای عمو به اشک غم آب آورت شوم
احلی من العسل نه فقط سهم قاسم است بگذار تا عمو غزل دیگرت شوم
با بغض کوچه ها به هواخواهی امدم میخواهم از خدا سپر حنجرت شوم
گودال مثل کوچه و شمشیر آتش است وقتش شده فدای تو و مادرت شوم
دیدم که نیزه ها نفست را بریده اند دیگر نشد به خیمه تماشاگرت شوم
هرگز مخواه بعد تو با چشم های خیس من شاهد اسارت این خواهرت شوم
آغوش وا کن ای گل صد چاک زیر تیغ تا زائر ضریح تن اطهرت شوم
دستم شکست و حرمله چشم انتظار من بگذار تا شبیه علی اصغرت شوم
در خیمه دیگر طاقت ماندن ندارم فرصت برای حرز گرداندن ندارم حتی دگر وقت رجز خواندن ندارم دست مرا در دستهایش داشت عمه هر قدر گفتم میروم نگذاشت عمه بغض زیادی از مدینه جمع کردم اندازه ده سال کینه جمع کردم هر چه نفس میشد به سینه جمع کردم سر میدهم امروز نام مادرم را میگیرم امروز انتقام مادرم را از دست های عمه دستم را کشیدم هرجور میشد از حرم بیرون دویدم شکر خدا انگار به موقع رسیدم چیزی نمانده بود جانت را بگیرد میخواست خیلی زود جانت را بگیرد از این طرف عمه صدایم کرد برگرد از آن طرف دشمن تو را از پا درآورد گفتم عمویم را نزن با نیزه نامرد من آخرین یار عمو در کربلایم دورت بگردم ای عمو دارم می آیم دشمن برای غارت خلخال رفته هرکس رسیده داخل گودال رفته آنقدر نیزه خورده که از حال رفته گفتم عمویم را رها کن دست از سرش بردار دستم را جدا کن گودال گیر انداخت در خود شیر ها را با سینه میگیرم جلوی تیر ها را پس میزنم با دست این شمشیر ها را این جان ناقابل به جان دوست بند است حالا دو تا دستم به یک مو پوست بند است تنگ است این گودال جای دو بدن نیست جا نیست اینجا جای دست و پا زدن نیست من پیش تو هستم اگر اینجا حسن نیست آرام سر بگذار روی
دامن من شمشیر و تیر و سنگ و نیزه گردن من تیر سه شعبه قطع کرده گردنم را بردند مثل تو عمو پیراهنم را سم های مرکب ها لگد کرده تنم را این نعل ها من را در آغوش تو جا کرد شمر آمد و ما را ز یکدیگر جدا کرد 
اِبـتلایش فرق داشت چون که در نزد عـمو قالوا بلایش فرق داشت
بر عمـو لبّیـک گفت… وقتِ حَجّش بود و لَحنِ "رَبّـنایش» فرق داشت مثل نامـش خاص بود روضه او با هـمه حـال و هوایش فرق داشت
«لا أُفـارِق گو» دویــد
صـوت غــرّایِ «أنَا بْنُ المُجـتَبایــش» فرق داشت هم سـپر شد هم قلم ای به قُـربانش که جنسِ دستهایش فرق داشت
گـشت آویزان به پوست پس گریزِ روضه دســـت جُــدایش فرق داشت
بـین آغـوش حُـسـین آخــرین نذری این قُـــربان، مِـنایش فرق داشت
گفت: «واأمّاه » لیک آخِرین دَمْ، خـواهـشِ مادر بیـایـش فرق داشت
بـا سه شعبه ذبح شد گرچه با شش ماهه خیلی حجم نایش فرق داشت
وقتی که از حال عمویش با خبرشد آتش وجودش راگرفت و شعله ور شد
از دست های عمه دست خود کشید و فریاد زد: عمه دگر وقت سفر شد
آمد میان گودی گودال و با دست جان عموی نیمه جانش را سپر شد
تیزی تیغ حرمله بر او اثر کرد دستش بریدوطفلکی بی بال و پرشد
بادست آویزان شده بر پوست میگفت: حالا زمان دیدن روی پدر شد
منبع: باشگاه خبرنگاران جوان
مسئولیت صحت اخبار ارائه شده به عهده منبع خبر بوده و این رسانه صرفاً رسالت اطلاع‌رسانی خود را در این رابطه انجام می‌دهد.
