نقض عهد اروپایی‌ها؛ از پروتکل کیوتو تا توافق پاریس

کدخبر: 2302109

بررسی عملکرد کشورهای اروپایی نشان می‌دهد که این کشورها به دلیل منافع اقتصادی از اجرای تعهدات خود در قبال توافقات آب و هوایی شانه خالی کرده‌اند.

به گزارش گروه بین الملل باشگاه خبرنگاران جوان ، بررسی عملکرد کشورهای اروپایی که از مهم ترین عاملین افزایش انتشار گازهای گلخانه ای از دوران انقلاب صنعتی تا به حال به شمار می روند، نشان می دهد که این کشورها از اجرای تعهدات خود از پروتکل کیوتو تا توافق پاریس به دلیل منافع اقتصادی شانه خالی کرده اند.

پروتکل کیوتو به عنوان اولین معاهده تغییرات اقلیمی لازم الاجرا در سال ۱۹۹۷ به تائید کشورهای عضو کنوانسیون تغییرات اقلیم سازمان ملل متحد (UNFCCC) رسید. این توافق کشورهای توسعه یافته را در صورت پیوستن، ملزم به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای انسان ساخت از جمله کربن دی اکسید (CO2) می کرد. هدف این پروتکل، کاهش ۵.۲ درصدی انتشار گازهای گلخانه ای ۳۷ کشور عضو پیوست ۱ (Annex1) بود که به عنوان کشورهای صنعتی شناخته می شدند. از جمله این کشورها می توان به کشورهای عضو اتحادیه اروپا، آمریکا، استرالیا و روسیه اشاره کرد. دو کشور آمریکا و استرالیا به دلیل تضاد با منافع اقتصادی به این توافق نپیوستند. این توافق بعد از ۸ سال تعلل در سال ۲۰۰۵ به مرحله لازم الاجرا شدن رسید و اولین دوره اجرایی آن نیز از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ بود.

بر اساس پروتکل کیوتو، بخش انرژی از جمله سوخت های فسیلی، بیشترین انتشار گازهای گلخانه ای را در برمی گرفت، به همین دلیل این پروتکل بر کاهش مصرف سوخت های فسیلی همچون نفت و گاز و زغال سنگ تمرکز جدی داشت. اما بررسی های آماری نشان می دهد که برخلاف خواسته ی پروتکل کیوتو کشورهای اروپایی عضو این توافق نه تنها وابستگی خود به سوخت های فسیلی را کاهش نداده اند که واردات این نوع سوخت ها را از ۱۹۹۷ تا ۲۰۱۵ که سال تأیید توافق نامه پاریس است، افزایش نیز داده اند.

بیشتر بخوانید: هیچ یک از ۲۰ اقتصاد بزرگ دنیا به مفاد توافق پاریس پایبند نیستند

وابستگي اروپا به واردات سوخت های فسيلي از ۵۳% در سال ۱۹۹۰ به ۷۳% در سال ۲۰۱۵ افزايش قابل توجهی داشته است. به عبارت دیگر، در سال ۱۹۹۰ به ازاي هر تن انرژي تولیدشده در اروپا، یک تن سوخت فسيلي وارد می شد ولي در سال ۲۰۱۵ براي هر تن انرژي تولیدشده، سه تن انرژي وارد شده است. این افزایش وابستگی و مصرف سوخت های فسیلی در حالی است که این سوخت ها از منابع مهم انتشار گازهای گلخانه ای است. نمودار زیر روند افزایشی وابستگی کشورهای اروپایی به واردات سوخت های فسیلی را نشان می دهد.

افزایش وابستگی اروپا به واردات سوخت های فسیلی از سال ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۵ نقض عهد اروپایی ها از پروتکل کیوتو تا توافق پاریس

مطابق نمودار فوق، واردات سوخت های فسیلی اروپا در دوره اجرای پروتکل کیوتو از سال 2008 تا 2012 نیز روند افزایشی داشته است.

سهم كشور آلمان به عنوان بزرگ ترین مصرف کننده انرژي در بين كشورهاي اروپايي حدود ۱۹ درصد است. همچنین بعد از آلمان، کشور فرانسه با مصرف ۱۶ درصد و انگلیس با ۱۲ درصد مصرف در رتبه های بعدی قرار دارند. از سوی دیگر در سال ۲۰۱۵ نسبت به سال ۱۹۹۰ وابستگی به واردات سوخت های فسیلی در لهستان به عنوان یکی از بزرگ ترین تولیدکنندگان زغال سنگ در اروپا از ۱ درصد به ۳۲ درصد، در انگلیس از ۲ درصد به ۳۳ درصد و در هلند از ۲۲ به ۵۶ درصد افزایش یافته است.

علاوه بر نقض عهد کشورهای اروپایی در پروتکل کیوتو، این کشورها به تعهدات خود در توافق نامه پاریس که در سال ۲۰۱۵ به تأیید کشورهای عضو کنوانسیون تغییرات اقلیم سازمان ملل از جمله خود کشورهای اروپایی رسید، نیز پایبند نمانده اند.

گروه شفافیت اقلیمی اخیرا در گزارشی اعلام کرد در حالیکه ۲۰ اقتصاد بزرگ جهان (کشورهای عضو گروه ۲۰) مسئول تولید بیش از ۸۰ درصد از گازهای گلخانه ای زمین هستند، اما هیچ کدام از آنها به تعهدات خود ذیل این پیمان برای کاهش استفاده از سوخت های فسیلی و رهایی از کربن وفادار نبوده اند و هیچ برنامه ای نیز برای تحقق اهداف توافق آب و هوایی پاریس ندارند و همچنان بخش اعظمی از انرژی موردنیاز خود را از سوخت های فسیلی تامین می کنند.

بر اساس گزارش این گروه، کشورهای اروپایی در سال ۲۰۱۷ یارانه اعطایی به سوخت های فسیلی مصرفی در صنعت را افزایش داده اند که همین موضوع منجر به افزایش مصرف سوخت های فسیلی و در نهایت منجر به افزایش انتشار گازهای گلخانه ای شده است. از طرف دیگر، مقامات لهستان که میزبان COP24 نیز بوده اند، اعلام کرده اند که تا سال ۲۰۵۰ نیز نمی توانند سوخت زغال سنگ را که از منابع مهم انتشار گازهای گلخانه ای است، کنار بگذارند؛ چراکه این اقدام می تواند ضربه مهلکی به اقتصاد لهستان وارد کند.

بر اساس نکات ذکرشده، کشورهای اروپایی که از اصلی ترین عاملان افزایش انتشار گازهای گلخانه ای به شمار می روند، منافع اقتصادی را به اجرای تعهدات خود در راستای کاهش اثر گلخانه ای ترجیح می دهند؛ اما در مقابل، کشورهای در حال توسعه را که نقش چندانی در افزایش اثر گلخانه ای در جو ندارند، برای کاهش انتشار خود بعضاً تحت فشار قرار می دهند.

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان

مسئولیت صحت اخبار ارائه شده به عهده منبع خبر بوده و این رسانه صرفاً رسالت اطلاع‌رسانی خود را در این رابطه انجام می‌دهد.

ارسال نظر: