توافق ایران و فرانسه اتفاق می افتد؟

نسیم آنلاین : صابرگل عنبری در صفحه شبکه اجتماعی خود در نوشت: این جمله امروز وزیر خارجه فرانسه درباره سرنوشت پیشنهادهای مطرح شده در جریان مذاکرات اخیر با ایران بود. جان اف لودریان با تاکید بر این که نجات برجام اقدامات زیادی را می‌طلبد، گفته است که مذاکرات "شکننده" با ایران ادامه دارد.

وی محور این مذاکرات را ایجاد خط اعتباری (15 میلیارد دلاری) با درآمدهای نفتی ایران و ما به ازای آن را نیز بازگشت تهران به برجام و شروع مذاکرات درباره امنیت خلیج فارس و منطقه پس از سال 2025 اعلام کرده است؛ که در واقع به معنای گفتگو پیرامون ادامه‌دار کردن محدودیت‌های اعمال شده بعد از این تاریخ است.

جمله کلیدی سخنان لودریان اما این عبارت است که "همه این چیزها با این فرض است که رئیس جمهور ترامپ با معافیت‌ها موافقت کند".

در واقع وزیر خارجه فرانسه با این سخنان خود خواسته است توپ را به زمین آمریکا بیاندازد؛ در حالی که از روز اول هم توپ در زمین آمریکا بود، و این چیزی نیست که پاریس نداند، اما پرسش این است که بیان رسانه‌ای در این شرایط چه معنا و مفهومی دارد؟

حدود یک ماه است که فرانسه پیشنهاد ایجاد خط اعتباری را مطرح کرده است؛ وقتی به قول وزیر خارجه آن همه چیز در نهایت به موافقت ترامپ بستگی دارد، چرا از روز اول تلاش نشده است که این موافقت ابتدا کسب شود و بعدا چنین پیشنهادی را با ایران مطرح و رایزنی‌های فشرده‌ای را با آن انجام دهد.

به نظر می‌رسد پاریس با علم به عدم موافقت آمریکا به دنبال این بوده است تا شاید در مذاکرات با ایران روزنه‌ای برای موافقت ترامپ ایجاد کند.

به نظر، تلاش ماکرون برای دیدار روحانی و ترامپ هم در این راستا بوده است. در همین حال هم، یک روی دیگر سخنان امروز لودریان این است که در سایه وضعیت پیشگفته، مذاکرات و رایزنی‌های اخیر میان تهران و پاریس با وجود پاره‌ای خوشبینی‌ها و سخن از "پیشرفت خوب" آن تا این لحظه، نتیجه‌ای نداشته و دولت فرانسه هم به دنبال نوعی سلب مسئولیت از خود است.

سخنان امروز عباس عراقچی در اسلووانی پس از مذاکرات فشرده دو روزه وی در فرانسه نیز حکایت از این دارد. وی گفت که جامعه بین المللی به سمت پذیرش زور و قلدرمآبی پیش می‌رود.

البته به فرض این که چنین برداشتی از سخنان لودریان اشتباه باشد که محتمل است، اما بعید به نظر می‌رسد آمریکا چنین معافیت‌هایی را صادر کند.

دلیل آن هم روشن است؛ ترامپ از یک سو نمی‌خواهد با دادن چنین امتیازی تحریم‌های خود را بی‌تاثیر کند و یک اهرم فشار را از راهبرد فشار حداکثری بگیرد و از سوی دیگر نیز چنین اقدامی در شرایط انتخاباتی آمریکا به نوعی برای وی دردسرساز است و حمل بر کوتاه آمدن می‌شود.

در کنار آن، تحریم‌های اخیر علیه کشتی آدریان دریا، سازمان هوافضا و مرکز پژوهش‌های فضایی و یک تاجر ترکیه، همه و همه حکایت از این دارد که ترامپ راه خود را می‌رود و کاری به مذاکرات ایران و اروپا ندارد.

البته در این میان به احتمال زیاد در نشست اخیر گروه جی هفت در بیاریتس فرانسه پالس‌های گول‌زننده به همتای فرانسوی خود فرستاد که مکرون را به نوعی راغب‌تر به تداوم تلاش‌های دیپلماتیک خود کرد. اما این روش ترامپ است که همه را دست می‌اندازد.