دسته گل آمریکا در ویتنام، هنوز قربانی میگیرد
آمریکا عامل نارنجی را در مناطق گستردهای از مرکز تا جنوب ویتنام پاشید تا محیط اطراف تاسیسات نظامی پاکسازی شود و سربازان آمریکایی بتوانند راحتتر به این تاسیسات حمله کنند
گروه بینالملل نسیم: روزنامه بریتانیایی "دیلی اکسپرس" در گزارشی از زندگی یک پسربچه چهارساله ویتنامی به بررسی اثرات دراز مدت استفاده از تسلیحات شیمیایی در زندگی مردم عادی میپردازد و مینویسد: دانگ هونگدان، چهار ساله است اما زخمهای جنگی را با خود دارد که چهل سال پیش پایان یافته است.
چهار دهه از پایان جنگ ویتنام میگذرد اما این جنگ هنوز زندگی بسیاری از مردم را در که در این کشور اسیایی زندگی میکنند، نابود کرده است .
این جنگ درگیری میان کشورهای شمال، با حمایت چین و روسیه با جبهه ضد کمونیستی جنوب تحت حمایت آمریکا بود. در این جنگ، ۲۰ میلیون گالن علف کشی استفاده شد که به عامل نارنجی معروف بود، آمریکا عامل نارنجی را در مناطق گستردهای از مرکز تا جنوب ویتنام پاشید .
کمپین مخرب استفاده از تسلیحات شیمیایی از سالهای ۶۱ میلادی تا ۱۹۷۱ برای از بین بردن غلات و پاکسازی محیطهای تاسیسات نظامی استفاده میشد تا سربازان آمریکایی راحتتر به این تاسیسات حمله کنند .
این ماده به حدی سمی بود که حتی مقدار اندکی از آن میتواند بیمارهای گوناگونی نظیر بیمارهای مادرزادی و سایر معلولیتها ایجاد کند.
مثلا "دنگ در بدو تولد لب شکری بود و دستان و پاهای نافرمی داشت که از هر هزار کودک یک نفر به خاطر آلودگی خانوادههایشان به این ماده سمی به چنین مشکلاتی دچار میشوند. اما رنجهایشان به همین مساله محدود نمیشود .
بچههایی که معلولیت دارند در ویتنام از اجتماع رانده میشوند و با چالشهای زیادی در زندگی روزمره اشان روبرو هستند، نظیر تبعیض، دسترسی محدود به خدمات درمانی، آموزشی و سایر خدمات عمومی. بسیاری از این کودکان رها میشوند و در موسساتی نگهداری میشوند که قادر نیست از ایشان به اندازه کافی مراقبت وحمایت کند .
از زمانی که جنگ متوقف شده است، غلظت مواد سمی در خاک هم به سطوح زیرین رفته است اما مکانهایی که علف کشها ذخیره یا استفاده میشدند مانند پایگاههای هوایی سابق، به شدت آلودهاند .
در این مناطق، مواد سمی به خاک نفوذ میکنند و وارد زنجیره غذایی میشوند و افراد محلی نیز که از ماهی و یا مرغ کشت شده در این مناطق استفاده میکنند در معرض این مواد قرار میگیرند .
"تای دنین"، متخصص کودکان یونیسف میگوید که مراکز درمانی برای افرادی که بر اثر این مواد مسموم شدهاند ایجاد شده است. وی میافزاید: بچهها و خانوادههایشان واقعا از این حمایتها استقبال میکنند زیرا که قبلا هیچ کس با این کودکان بازی نمیکرد. بدون این مرکز، این بچهها از جامعه دور میماندند چرا که قربانیان عامل نارنجی معلولیتهای شدیدی دارند و نمیتوانند به مدارس معمولی بروند .